آن غنچه‌ای که جلوه به گلزار باب داد            آبی نخـورد و بر چـمن عـشق آب داد

گـوشی نبود سامعِ هَـل مِن مُعـینِ شاه            طفـلی ز گـاهـواره پـدر را جواب داد

لالائی ربـاب به گـوشـش اثـر نـکـرد            بیدار گشت و چشم فلک را به خواب داد

او آخـرین کـبـوتـر بـاغ بـهـشـت بـود            پـرواز کـرد و خـاتـمه بر انـقلاب داد

شب می‌رسید و ماه نبود و دم غروب            جـان آن سـتـاره در بـغـل آفــتـاب داد

الله اکـبر اصـغـر از اکـبـر جـدا نـشـد            یــعــنــی ادامــۀ ره لــیــلا ربــاب داد

آن غنچه‌ای که خنده نمی‌کرد شد خموش            قنداق پُر ز خون شد و بوی گلاب داد

وای از دل رباب، کلامی سه شعبه بود            تـیـری کـه نـازدانـۀ او را عــذاب داد